یک دسته از آدمها دور و بر ما زندگی می‌کنند که نسبت به بقیه زودتر عصبانی می‌شوند و خشم شدیدی را از خودشان نشان می‌دهند.
این افراد به سبب روحیه و شخصیتی که دارند معمولا در برابر دیگران با عصبانیت برخورد می‌کنند و رفتارهای پرخاشگرانه‌ای را به نمایش می‌گذارند.
دلیل خشم این افراد را اگر بخواهم ساده و صریح بگویم اینست که آنها خیلی خودشان را دست بالا می‌گیرند و احساس می‌کنند از دیگران خیلی بهتراند.
وقتی ما حس کردیم که از دیگران برتر و بزرگتر هستیم انتظار خواهیم داشت که دیگران تحت تسلط ما باشند.
وقتی که به دیگران متکبرانه و از بالا نگاه کردیم خطاهای کوچک آنها در نظرمان بزرگ جلوه می‌کند و نمی‌توانیم از آنها بگذریم.
وقتی که خودبزرگ‌بینی در وجود ما نهادینه شده باشد قطعا تلاش می‌کنیم که حرف خودمان را به کرسی بنشانیم و به هیچ وجه از دیدگاهمان صرف نظر نکنیم.
وقتی که دیگران را کوچک و حقیر ببینیم فقط علاقمندیم به هر قیمتی که شده آنها را تحت کنترل خودمان دربیاوریم و مدام دستور صادر کنیم.
و وقتی که هر یک از این حالتها پیش آمد ما برای اینکه به هدف خودمان برسیم از یک ابزار قوی به نام عصبانیت استفاده می‌کنیم.
خلاصه مطلب اینکه اگر خودمان را به نسبت دیگران برتر دیدیم قطعا رنجیدن و اذیت شدن و در نهایت از کوره در رفتن جزئی از زندگی ما خواهد شد.
