دانش‌آموزا همیشه حواسشون سرجاش نیست و گاهی وقتا با اینکه تو کلاس نشستن فکرشون هزار جا میره.
این حواسپرتی میتونه اینقدر عمیق باشه که حتی وقتی صداشون میکنین چیزی متوجه نشن و همینطور به شما زل بزنن.
وقتی که توجهی نباشه معلم نمیتونه مطالب رو انتقال بده و مثل اینه که بخاد با یه شماره خاموش تماس بگیره.
یه ضرب‌المثلی هست که میگه تا تنور داغه نونو بچسبون ولی تنور ذهن دانش‌آموزایه حواسپرت اینقدر سرده که هیچ آموزش بهش نمیچسبه.
این توجه نکردن میتونه خودشو با نگاه کردن به بیرون از کلاس،بازی با لوازم‌التحریر،شوخی و صحبت با بغل دستی،اذیت کردن همکلاسی‌ها ،تو فکر فرو رفتن و رفتارهای ناسازگارانه دیگه نشون بده.
برای اینکه این مشکل بزرگ تو کلاس ما پیش نیاد دونستن چند تا نکته میتونه به ما کمک بکنه:
۱.بی‌توجهی دانش‌آموزا ریشه تو بی‌توجهی معلم به کلاس داره،وقتی دانش‌آموز میبینه معلمش بیخیاله و هیچ نظارتی نداره ترجیح میده به کارش خودش برسه.
یه معلم برای مدیریت بهتر کلاس باید حواسش به همه‌ی بچه‌ها باشه، اونا رو زیرنظر داشته باشه و ارتباطش رو هیچ وقت قطع نکنه.
۲.تو کلاسی که مشارکتی نباشه و دانش‌آموزا فقط شنونده باشن به احتمال زیاد همه حواسا تو جایی غیر از کلاسه.
خودتون رو جایه یه دانش‌آموز بزارین که تو کلاس نشسته،وقتی که آموزش شما رو درگیر نمیکنه خودتون رو با چیزایه دیگه مشغول نمی‌کنید؟
۳.کلاس باید پر از حرکات جدید باشه و معلم باید همیشه دهن بچه‌ها رو از تعجب باز نگه داره.
توجه کردن به کلاسی که جذاب نیست یه انتظاره بیخوده که هیچ وقت برآورده نمیشه.
۴.کلاسی که ریتم یکسان داره باید اسمش رو گذاشت خوابگاه یا جایی که بچه‌ها هیچی توش یاد نمی‌گیرن.
ریتم یکسان یعنی اینکه معلم از اول تا آخر سال با یه روش تدریس،با یه جور لباس،با یه شکل حرف زدن،با یه تیپ شروع کلاس جلو بره و هیچی رو عوض نکنه.
۵.همیشه دلیل حواس جمع نبودن دانش‌آموزا توی مدرسه و کلاس و تقصیر معلم نیست،بعضی وقتا مشکلاتی تو خارج از مدرسه پیش میاد که ذهن اونا رو مشغول میکنه.
یه معلم در برخورد با این مشکل باید اولا دانش‌آموزها رو تشویق به گفتگو کنه تا بفهمه چه اتفاقی براشون افتاده و بعد هم با توجه به ریشه‌ی مشکل به اونا کمک کنه تا به فضای کلاس برگردن.
