در آسیبهای حوزه زیست جنسی که برای کودکان/نوجوانان اتفاق می‌افتد معمولا پای کسی در میان است که فرزندتان او را می‌شناسد و به او اعتماد دارد.پس ممکن است این فرد یکی از اقوام و آشنایان شما باشد و حتی کسی که به او خیلی اطمینان دارید و به شما بسیار نزدیک است.

والدین وقتی این توصیه درست را در مباحث تربیت جنسی می‌شنوند،به سه دسته تقسیم می‌شوند که می‌خواهیم درباره آنها صحبت کنیم.سه گونه نگاه که باهم تفاوت زیادی دارند و نتایج مختلفی را به بار می‌آورند.

اولین دسته پدر و مادرهایی هستند که همه چیز را انکار می‌کنند و می‌گویند مگر می‌شود دوست نزدیک من یا فامیل صمیمی من این کار را بکند.این والدین با پوزخند این جور توصیه‌ها را طوری فراموش می‌کنند که انگار اصلا نشنیده‌اند.اینها خیلی به اطرافیان و دیگران خوشبین هستند و بدون اینکه هیچ دقتی بکنند،بچه خود را به هر کس که دوست داشته باشند می‌سپارند و اجازه می‌دهند او با هر کسی همبازی شود.این مامان و بابا معتقدند هر بنی‌بشری قابل اعتماد است مگر اینکه خلافش ثابت شود و از اول با همه بنا به دوستی و اعتماد جلو می‌روند. زندگی در چنین خانواده‌ای خیلی برای کودک خطرناک است چون از طرف والدین هیچ حمایت و نظارتی وجود ندارد که هیچ بلکه امکان دارد خود والدین شرایط را برای آسیب جنسی فراهم بیاورند.به این شکل که کودک را به فردی آزارگر بسپارند یا به بازی با کسی که مزاحم است مجبور کنند.
دومین دسته والدینی هستند که کلا همه کس و همه چیز را سیاه می‌بینند و حسابی در نقس پلیس فرو رفته و فرزندشان را تعقیب می‌کنند.این پدر و مادر‌ها از ترسشان کودک/نوجوان را در خانه حبس می‌کنند و اصلا به او اجازه نمی‌دهند با کسی حرف بزند.با این وضعیت روز به روز فرزند خانواده اطرافیان را کمتر می‌بیند و دوستی‌هایش کلا از بین می‌روند و آرام آرام طبل جنگ در خانه نواخته می‌شود.اینکه آدم توسط کسی به صورت محسوس یا نامحسوس مراقبت شود خیلی آزاردهنده است مخصوصا وقتی در دوره‌ی نوجوانی باشید و بخواهد کسی سربه سرش نگذارد.این والدین با گمان بدی که به دیگران پیدا می‌کنند و با مراقبت‌های شدیدشان فرصت ارتباط با دیگران و خطاکردن را از فرزند خود می‌گیرند.در این وضعیت شاید فرزند خانواده از بعضی آسیبهای جنسی مصون بماند ولی مشکلاتی از جمله افسردگی و پرخاشگری برایش پیش خواهد آمد.
سومین دسته تقریبا ترکیبی بین دسته اول و دوم هستند که برای شما گفتم.این والدین این توصیه را به صورت کامل قبول می‌کنند و به جای بدبینی یا خوشبینی به این فکر می‌کنند که چه کاری انجام بدهند تا هم فرزندشان به آسیبهای جنسی دچار نشود و هم اینکه او را زندانی نکنند.این مادر و پدر به جای اینکه فرزند خود را محدود کنند درباره‌ی کسانی که با او مرتبط هستند تحقیق می‌کنند تا با خیال راحت کودک/نوجوان خود را آزاد بگذارند.این مامان و بابا اطرافیان کودک را زیر نظر دارند و با وسواس آنها را رصد می‌کنند نه خود کودک را و اگر کسی مشکل‌دار بود سعی می‌کنند او را از فرزندشان دور کنند.در کل در این خانواده نسبت به اطرافیان کودک حساسیت وجود دارد ولی به این شکل که نه به همه برچسب مورد اعتماد زده می‌شود و نه برچسب آزارگر. رعایت همین یک نکته فرزند این خانواده را هم از آسیبهای جنسی محافظت می‌کند و هم به او فرصت ارتباطات اجتماعی را هدیه می‌دهد.

پرواضح و بسیار مشخص است که کدام دسته و کدام رویه استاندارد است و صحیح،ولی به نظر شما چه پیش زمینه هایی نیاز هست تا که واقع بین باشیم نه خوشبین و بد بین؟