هر کدام از ما عادتهای بدی داریم که هر چقدر تلاش میکنیم نمیتوانیم آنها را ترک کنیم.
کارهای اشتباهی را به صورت تکراری انجام میدهیم و توان پرهیز از آنها را نداریم.
تصمیم میگیریم که فلان فعالیت را انجام بدهیم ولی هیچ وقت عملی نمیشود.
اغلب خوشیهای کوتاهمدت را به به موفقیتهای بلندمدت ترجیح میدهیم.
ما بیشتر دوست داریم در لحظه زندگی کنیم تا اینکه برای آینده برنامهی خاصی داشته باشیم.
این وضعیت که شاید خودمان هم از آن ناراضی باشیم حاصل ضعف اراده است.
ضعف اراده باعث میشود که ما اشتباههای خودمان را مدام تکرار کنیم و بیشتر در منجلاب روزمرگی فرو برویم.
این حالتی که در آن قرار داریم شاید برای خود ما نیز ناخوشایند باشد ولی انگار هیچ اختیاری نداریم و کس دیگری ما را کنترل میکند.
اولین خطر اینست که سواستفاده کنندهها به راحتی میتوانند او را گول بزنند و با دادن هدیه یا وعده او را راضی به ارتباط بکنند.
دومین خطر اینست که برای ارضای میل جنسی به هر کار خطرناکی دست میزند و به عواقب آن توجهی نمیکند.
سومین خطر هم اینکه احتمالا به خودارضایی و دیدن فیلمهای مبتذل اعتیاد پیدا کند.
در تربیت جنسی باید به فکر تقویت اراده و خویشتن داری بود تا کودک و نوجوان به سمت خطر نروند و احتمال بروز آسیبهای جنسی کاهش پیدا کند.
۱.بعضی از خواستههای او را بلافاصله برآورده نکنیم و برایش شرط بگذاریم.
۲.با او بازیهایی را انجام بدهیم که نیاز به صبر و حوصله دارد و هر وقت شکست خورد او را به تلاش بیشتر تشویق کنیم.
۳.به آنها مسئولیت بدهیم و به تلاشهایی که میکنند احترام بگذاریم.
۴.وقتی کاری مثل تلویزیون نگاه کردن یا بازی با تلفن همراه را در وقت مقرر تمام کرد،حتما او را تشویق کنیم.
۵.جملاتی مثل ((از پسش برنمیاد یا نمیتونه انجام بده )) را هیچ وقت استفاده نکنیم.
۶.به شکلی صحیح و قاطعانه با او مخالفت کنیم و محکم نه بگوییم تا بداند که همه چیز قرار نیست موافق میل او باشد.
۷.یک کار روزانه خانوادگی که برای همهی اعضا سخت است را انتخاب کنیم و سعی کنیم بدون تعطیلی انجامش بدهیم.
۸.از هر موقع که توانایی پیدا کرد،انجام کارهای شخصی مثل حمام رفتن،لباس پوشیدن، مسواک زدن،شانه کردن مو و … را به خودش بسپاریم.
۹.برایشان از لزوم تلاش و داشتن ارادهی قوی و نترسیدن از شکست داستان بخوانیم و گفتگو کنیم.
۱۰.آخرین نکته هم اینکه کودکان مثل آینه رفتار ما را منعکس میکنند پس اگر خودمان ضعف اراده داریم باید اول نگران خودمان باشیم تا فرزندمان.